Wilderness road - 🐻🐻 - bezoeker in de nacht

Na heerlijk te hebben geslapen (hoe kan het ook anders na zo’n lekkere avond) zijn we ook dinsdag 17 mei weer lekker op tijd wakker, en na het ontbijt rijden rond 9 uur van de campground richting Terrace BC. Gisteren bij toeval ontdekt dat vanuit daar the Nisga’a highway begint door het Provincial Park Nisga’a en uiteindelijk eindigt op highway 37 de Stewart Cassiar highway, een klein puntje van aandacht de laatste 52 kilometer is gravel😬

Het eerste deel van zo’n 100 kilometer gaat door bebost gebied, langs meren met om ons heen hoge wit besneeuwde bergtoppen, zelf rijden we rond de 250 meter boven zeeniveau (de oceaan is dan ook niet heel ver weg). Na 70 kilometer rijden we door Nisga’a Provincial Park waar 250 jaar geleden een vulkaanuitbarsting is geweest en het landschap bezaaid ligt met versteend lava.

Gisteren zagen we een mama beer met 3 cubs (geen foto🥲) nu zien we een mama beer met 1 cub (een 1/2 foto😏), de beerteller staat op 6!

We rijden verder en uiteindelijk bereiken we de onverharde gravelweg. De weg is bezaaid met stenen, gaten en modder en is ook niet heel breed (tenminste, niet voor ons en tegemoet komend verkeer). Nu gaat de weg wel door als highway maar heel veel verkeer is er niet, zeg maar niks, alleen een aantal tegemoetkomende vrachtwagens geladen met boomstammen🤦‍♂️

Voor de eerste kunnen we plaats maken, maar voor de tweede is het even trickie…de greppel naast de weg is nogal diep en met zo’n huis achterop toch een dingetje om achteruit te steken! Maar het goede aanwijzingen van de copilot houden we precies 10 cm spelling om de truck te laten passeren, problem solved👍

Na 25 kilometer splitst de weg en zijn we verlost van de trucks en rijden verlaten (we passeren nog 1 auto) richting highway 37!

Uiteindelijk bereiken we de highway 37 zonder problemen, is de auto van kleur veranderd (vuil!!🤦‍♂️) en kunnen we zeggen  “we did the Nisga’a highway💪”

We draaien highway 37 op in noordelijke richting, bestemming Meziadin Lake Provincial Park om daar in te checken op de campground. Het is nog zo’n 70 kilometer maar we stoppen toch even bij een klein meer om wat te eten en de camper met wat water uit het meer te ontdoen van wat zand (wat is ie vuil🤪).

Na een lekkere tosti en een soepje (zo’n huis achterop is best handig) rijden we de laatste kilometers richting de eindbestemming van vandaag. Onderweg spotten we nog 3 zwarte beren (zonder cubs) maar helaas niet voor kunnen stoppen. 

Al pratend rijden we verder en zeggen we tegen elkaar je ziet eigenlijk nooit grizzly’s langs de weg!?, nou ja hoor, en hoe!!! Nog geen 5 kilometer verder een grizzly op nog geen 5 meter afstand, mooie foto’s kunnen maken, maar opeens vind hij het genoeg en komt blazend onze kant op, tijd om te vertrekken, maar wat GAAF!!!

Bij de ingang van de campground een tegenvaller, gesloten😕, later horen we dat er bomen zijn omgevallen en de opening is uitgesteld, wat nu? We gaan door naar Steward BC en slaan voor deze detour linksaf op highway 37a. Nog geen 2 kilometer verder weer een grizzly, de berenteller staat inmiddels op 11!

De weg gaat langs hoge bergen waar net als langs de weg nog veel sneeuw op ligt, een gletsjer uitkomend in een meer en dat alles met het inmiddels druilerige weer maakt het plaatje mysterieus.

Aangekomen in Stewart (het ritje is 65 kilometer) is ook hier geen campground te vinden. We rijden door het kleine dorpje met een paar oude gebouwen uit vervlogen tijden, rijden nog even door tot de grens met Alaska, alleen het plaatsje Hyder ligt hier en heeft 40 inwoners, en rijden terug naar het visitor center van Stewart. Deze blijkt ook dicht maar de mevrouw van de plaatselijk supermarkt weet te vertellen dat we op het parkeerterrein kunnen overnachten, nog wel een kleine waarschuwing!! Er is ‘s nachts een grote grizzly actief in het dorp en heeft gisteren bij de supermarkt een vriezer leeggehaald😬

We parkeren de camper net als een Duits stel op de parkeerplaats voor de overnachting en staan verrassend leuk👍 We koken in de camper (in het plaatsje is niets bijzonders), kaarten nog wat, maken nog een praatje met de Duitse buurman en de Canadese overbuurvrouw en dan is het inmiddels wel tijd om te gaan slapen. 

Halverwege de nacht, het is rond 4 uur, een enorm kabaal buiten en niet heel ver weg. We schuiven de gordijntjes omhoog en kijken in het donker over de parkeerplaats. Het rinkelen van glas, het bonken van metaal, iets heeft het gemunt op de bear aware vuilnisbakken!

In het donker zien we de grizzly te keer gaan op de vuilnisbakken en het lijkt hem / haar gelukt te zijn deze open te krijgen. We maken een foto met de telefoon en de aanval op de vuilnisbak lijkt te stoppen bij het flitsen van de camera! We gaan weer slapen en heel even lijkt er een tweede aanval te komen maar al snel verstomd de herrie!

Als het licht begint te worden liggen de vuilnisbakken omgetrokken op de grond (en die dingen zitten echt vast) en het vuil ligt wijd verspreid over straat (en die bakken kunnen niet zo maar open). 

Na het grizzly avontuur en een regenachtige nacht worden we om half 8 wakker en staan de vuilnisbakken weer recht, is het vuil alweer opgeruimd en schijnt de zon👍 en dan is er koffie😋

Ontbijt is anders vandaag we halen broodjes bij de vriendelijke vrouwtjes van de buurtsuper, een leuke winkel met van alles en nog wat en de stift voor Watson Lake krijgen we gratis☺️